27 lutego 2014

Paulo Coelho - "Weronika postanawia umrzeć "



" Gdy osiągnęła już niemal wszystko czego oczekiwała od życia,doszła do wniosku,że nie ma ono sensu,bo wszystkie jej dni były takie same. I postanowiła umrzeć "

Weronika to 24-letnia dziewczyna ze stolicy Słowenii ,która  uparcie chce popełnić samobójstwo. Kiedy wreszcie połyka specjalne tabletki zostaje odratowana i budzi się w szpitalu psychiatrycznym Villete.
 "Może swoja determinacją  wywarła wrażenie na wielu,ale dokąd dotarła? Do pustki. Do całkowitej samotności. Do Vilette. Do przedsionka śmierci" 
"W szpitalu psychiatrycznym człowiek szybko przyzwyczaja się do wolności,jaka panuje w świecie obłędu i nabiera złych przyzwyczajeń (...). Tu wszystko było wybaczalne-bo to przecież chory psychicznie."

Tam dowiaduje się,że został jej niespełna tydzień życia, gdyż jej serce zostało poważnie uszkodzone na skutek działania tabletek,które zażyła. Jest pełna żalu i niechęci do życia. Niebawem jednak za sprawą niezwykłych mieszkańców szpitala,a także pod wpływem własnych przemyśleń,zaczyna żałować swojej decyzji.
Znów nabiera "chęci do życia",przed którą tak się wzbraniała,pozbywa się wszelkich ograniczeń  i pragnie optymalnie wykorzystać czas,który jej pozostał. Jest jednak za późno... 
Niedługo umrze. A może nie? Może przez te parę dni,może zmienić jeszcze wiele ?

"Powinnam być chyba bardziej szalona. Ale jak zwykle  bywa odkryła to za późno " 

Wkrótce dziewczyna zakochuje się w pewnym schizofreniku- Edwardzie. Razem poznają historie swego życia  i sekrety umysłu, do których sami bali się zajrzeć.

 "(...) szaleństwo to niemożność przekazania swoich myśli. Trochę tak jakbyś znalazła się w obcym kraju -widzisz wszytko,pojmujesz,co się wokół ciebie dzieje,ale nie potrafisz się porozumieć i uzyskać z nikąd pomocy,bo nie mówisz językiem tubylców"
W przekonaniu ,że Weronice został ostatni dzień życia uciekają ze szpitala. Jednak utrzymywanie Weroniki w przekonaniu,że niedługo umrze było tylko częścią  "terapii" stosowanej przez  pasjonata ludzkiej psychologii ,a zarazem dyrektora szpitala - Igora ( który sztucznie wywoływał symptomy podobne do ataków serca), w rzeczywistości przed dziewczyną długie życie... Jednak ona o tym nie wie...
 ***


Książka ma charakter iście psychologiczny - jest jednak napisana takim językiem,że przeciętny czytelnik nie będzie miał problemów ze zrozumieniem jej treści. Akcja zaczyna się niemal od razu,co sprawia,że szybko nabiera tempa. Książka zawiera historie kilku osób,będących mieszkańcami szpitala psychiatrycznego, w tym głównej bohaterki-Weroniki. Książka stawia  ich w innym świetle. Dzięki niej dostrzegamy,że świat  poza murami szpitala jak  i w ich obrębie tak naprawdę niczym się  nie różni. To co my nazywamy normalnością,jest tak określane tylko dlatego,że wyznają to masy... Każdy odbieg od "normy" jest nazywany nienormalnością. W książce dobrze ukazane jest to ,w jaki sposób człowiek wytwarza wokół siebie własny,mały świat,który jest skutkiem naszej codzienności  i rutyny,będących wyznacznikami naszej "normalności". W książce bardzo podobają mi się porównania do religii i prawa. 

" Szkoda,że Bóg,Allah czy Jahwe- mniejsza o imię - nie musi żyć w dzisiejszym świecie.Gdyby żył do dziś bylibyśmy w raju,a On musiałby rozpatrywać odwołania,apelacje,p
etycje,podania (...) "

Nadają one charakteru wypowiadanym słowom oraz pomagają zrozumieć ich głęboki sens. Korzystnie oceniam to,jak opisano wzajemny wpływ mieszkańców szpitala na Weronikę  oraz ich wpływ na nią.

"Weronika jest wśród nas jedyną,który  nie chciałaby zostać na zawsze w Villete. I to sprawiło,że zaczęliśmy pytać samych siebie : A my ? Czego tu szukamy? "

Weronika opisana jest w bardzo ciekawy sposób, jest niezwykłą bohaterką, do której każdy może się przyrównać. To skłania do refleksji na wybrany temat ,co bardzo sobie cenię. Wszytko opisane jest bez ogródek i w bezpośredni sposób,co nadaje realizmu postaciom i ich stanom emocjonalnym.
 
  Bardzo polecam tę książkę. Zwłaszcza osobom znudzonym rutyną codziennego życia,oraz tym którzy uważają się za wariatów :)

"Bo wszyscy w taki,czy inni sposób jesteśmy szaleni" 

Moja ocena :
9/10


2 komentarze:

  1. Nie lubię Coelho. Zahir tak mnie wymęczył, że nigdy już nic nie przeczytam jego autorstwa. Nie lubię wywodów filozoficznych w książce, bo odpływam w innym kierunku.
    Ale widziałam ekranizację tej książki i mi się podobała.

    OdpowiedzUsuń
  2. Próbowałam czytać kilka jego książek i zawsze kończyło się tak samo... pawiem.

    Pamiętam,że w jednej miał wielką rozkminę przy plewieniu ogródka. Bo kto mu dał prawo osądzać, która roślina jest chwastem, a która nie. Omnomnom znów mnie mdli od głębi tej refleksji chyba się zrzygam mówiąc po chamsku, ale kto mi dał prawo osądzać co jest chamskie?

    Chcialam dać facetowi szanse. Robilam nawet te wszystkie ćwiczenia z "pielgrzyma". Kładłam się w pozycji embrionalnej, potem nieśmiało wyciągałam ręce i nogi i podnosząc się z podłogi wyobrażałam sobie, że jestem kielującym ziarenkiem....

    PAAAAAAW!!!

    Coelho-śmiercho MARQUEZ K...WAAA!!!!

    OdpowiedzUsuń